Dom Panujący Leszczyńskich

z 30 listopada A.D.2024

Wizyta na Jasnej Górze Zwycięstwa - 25 września A.D.2024

Pacta Conventa

Króla Polski Leha XVII Wojciecha Edwarda I

"Teologia Panowania. Znaczenie koronacji"

WPIS Nr 26/10/2023

DO METRYKI KORONNEJ

Sumariusz

z obrad 30 września A.D.2023

WPIS Nr 62/10/2022

DO METRYKI KORONNEJ

Diariusz

z obrad 8 października A.D.2022

WPIS Nr 41/07/2022

DO METRYKI KORONNEJ

z 26 lipca A.D.2022

KORONY KRÓLESTWA POLSKIEGO 

KRAKÓW - Na Skałce

WPIS Nr 84/06/2018

DO METRYKI KORONNEJ

z 24 listopada A.D.2021

Z LX POSIEDZENIA RADY KRÓLEWSKIEJ

KORONY KRÓLESTWA POLSKIEGO 

PŁOWCE

30 października A.D.2021

Sancyt

SEJMU WALNEGO KONSTYTUCYJNEGO
KRÓLESTWA POLSKIEGO 

z 15 września A.D. 2016

Sejm Walny Konstytucyjny - Rydzyna

o nałożeniu infamii na obecny Rząd III RP z Panią Premier Beatą Szydło na czele

za likwidację Ministerstwa Skarbu i próbę likwidacji Skarbu Polski.

"Sejm Walny Konstytucyjny w dniu 15 września A.D. 2016 roku w Rydzynie podjął Uchwałę - Sancyt o nałożeniu infamii połączonej z banicją na cały Rząd III RP."

My powagą Majestatu Królewskiego aprobowaliśmy tę Uchwałę niezwłocznie tj. 15 września A.D. 2016.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września A.D. 2016 roku Pani Premier Beata Szydło zakomunikowała, że odwołuje Ministra Skarbu Dawida Jackiewicza i jednocześnie uruchamia procedurę likwidacji Ministerstwa Skarbu oraz procedurę "sprywatyzowania" samego Skarbu Polski. Dokona się to poprzez Uchwałę jaka podjęła Rada Ministrów, która jest jednocześnie inicjatywą ustawodawczą (sic!) by ciągu dwóch tygodni Sejm na Wiejskiej i Prezydent podpisali stosowną Ustawę o likwidacji Ministerstwa Skarbu i wyprowadzenie Skarbu Polski do firmy zewnętrznej (w domyśle agencji, fundacji itp).

PRIMO

SKARB POLSKI to ziemia, lasy, minerały, udziały w spółkach Skarbu Państwa etc., etc. Wychodzi na to, że skoro nie udało się sprywatyzować lasów w ramach Skarbu Państwa to sprywatyzuje się Skarb Państwa z lasami.

SECUNDO

Ministerstwo Skarbu to jedno z czterech Ministerstw bez którego nie ma państwa. Pozostałe trzy to: Ministerstwo Bezpieczeństwa, Sprawiedliwości oraz Obrony.

Musimy tutaj przytoczyć część wiekopomnej pracy naszego antenata - dalekiego kuzyna - Króla Polski Stanisława Leszczyńskiego, a konkretnie fragment rozdziału książki - Statutu Państwa: "Głos wolny wolność ubezpieczający" pt. Ministri Status - Ministrowie Państwa. Tekst jest zawiły i częściowo po łacinie jako, że w XVIII wieku nie był język polski wysublimowany do określonych zwrotów państwowych (językiem urzędowym była łacina), a i dzisiaj jest z tym problem. Dlatego przytaczamy oryginał z tłumaczeniem w nawiasach. Uprzedzamy, że tekst jest trudny i wymaga wysiłku umysłowego ale my nie budujemy państwa partyjnego-kolesiowskiego, co robi III RP, gdzie Ministrem Skarbu mógł zostać nieumyślny zabójca ale budujemy KRÓLESTWO POLSKIE. To nie partyjny lider o wątpliwej reputacji genealogicznej ale Król Polski z królewską genealogią ma stawiać wymagania Poddanym i budować KRÓLESTWO POLSKIE.

MINISTROWIE PAŃSTWA

(fragment "Głos wolny wolność ubezpieczający")

"Wszystkich panów, tak wielowładnych jako i wolnych, rząd zawisł na czterech pryncypalnych częściach; tak dalece, że nie masz żadnej takiej materii, która by się mogła agitari in quovis gubernio (z łac. dokonywać w jakimkolwiek rządzeniu), żeby się do której z nich nie miała regulari (z łac. stosować).

Ten czworaki rozdział dzieli się na tytuły: wojny, skarbu, sprawiedliwości i porządku generalnego alias jak go zowią polities (z łac. ład i porządek). I jako cztery elementa choć sobie przeciwne concurrunt (z łac. współdziałają) zobopólnie do ożywiania natury każdego stworzenia i całego świata, tak te cztery części zjednoczone czynią rządów politycznych szczęście i bezpieczeństwo, jedna bez drugiej nie mogąc subsistere (z łac. istnieć).

Nikt nie wątpi, że wojsko przez skarb się utrzymuje, skarb viceversa (z łac. na odwrót), co by securitas (z łac. bezpieczeństwo) gdyby go wojsko nie strzegło i nie broniło kraju, który contribuit (z łac. wpłacać daninę) do skarbu?

Sprawiedliwość, która prawa stanowi i utrzymuje, potrzebna tak w wojsku, in disciplina militari (z łac. w karności żołnierskiej) jako i w administracji skarbu; polities zaś i porządek regularitatem (z łac. prawidłowość) wszędzie obserwując, czyni osobliwie stabilitatem gubernii (z łac. stałość w sprawowaniu rządów), co się żywo reprezentuje w czterech ministrach naszych, kiedy w hetmanie repartycja (z łac. właściwy – odpowiedni udział) wojny, w podskarbim skarbu, w kanclerzu sprawiedliwości, w marszałku dobrego porządku i policji.

Te cztery części, które consistuunt (z łac. stanowią) rząd królestwa: wojskiem komendować, w trybunałach sądzić, skarbem władnąć i per politiem (w ładzie i porządku) wszystko w ryzie trzymać, należą zapewne do jurysdykcji samych królów, tam gdzie dziedziczną i zupełna władzę władzą panują; u nas zaś rzeczpospolita podzieliła te cztery części między czterech Ministrów i powierzyła im administracją, dawszy im, że tak rzekę, vicariam regum potestatem (z łac. zastępczą władzę królewską), aby królowi jako głowie rzeczypospolitej, częstokroć źle o niej zamyślającej, rąk do exekucji nie dostawało, gdyż ministrowie status pospolicie zowią się brachia regalia (z łac.ramionami królewskimi). Na powadze ich, jak na szali, rzeczpospolita założyła salutare aequilibrium (z łac. zbawienną równowagę) między majestatem i wolnością, żeby jedna drugą nie przeważała; i ta jest ich prawdziwa funkcja, żeby miarkować tak wyniosłość panujących, jak rozwiązłość wolności.

Zowią się przy tem custodes legum (z łac. strażnikami prawa); ale ci praw naszych stróżowie są jak żołnierz na warcie w oczach nieprzyjaciela bez broni, nie mogąc przy naszym porządku żadnego usum salutarem (z łac. zbawiennego użytku) uczynić powierzonej sobie jurysdykcji; są to piękne idola, którym się wszyscy kłaniają, lubo są nieme, tam gdzie idzie domówić się o dobro pospolite; głuche, nie słuchając co im prawo każe, i ślepe, przez szpary patrząc na wszystkie nieszczęścia Ojczyzny. Os habent et non loquuntur, aures habent non audiunt, oculos habent et non vident . (z łac. usta mają a nie mówią, uszy mają a nie słyszą, oczy mają a nie widzą). Co z tego za przyczyna? Tylko ta, że nikt nie może funkcji swojej zadosyć uczynić, póki rzeczpospolita, że tak żekę, w swojej gruntownie nie osadzi, której funkcja ta jest: każdego w swojej powinności trzymać, nie tak jako się dzieje, kiedy siła takich, co się nie tylko w jurysdykcją ministrów wdają, ale nawet usurpant (z łac. przywłaszczają bezprawnie)rządzić sama rzeczpospolitą.

Zaczem pierwsze nasze staranie być powinno, żeby Rzeczpospolita, w decyzjach swoich wielowładna, była intaminata (z łac. nieskalana, czysta) w powadze swojej, sub favore (z łac. pod przychylnością), której snadno będzie każdego na swem miejscu osadzić. I tak, co się tknie ministrów, trojaki należy sobie z ich jurysdykcji założyć pożytek: pierwszy, żeby złym królom byli przeszkodą do złego, a dobrym pomocą do dobrego; drugi, żeby się stali prawdziwe organa rzeczypospolitej, utrzymujące jej powagę i władzę; trzeci, żeby oraz się stali procuratores universales (z łac. powszechnymi zarządcami) dobra pospolitego, żeby każdy partykularny secundum exigentiam (z łac. zgodnie z wymogami) prawa był bezpieczen prerogatyw swoich.

Ale warując jurysdykcję ministrom status (ministrom państwa), stawa mi w oczach, jako nią abutuntur (z łac. nadużywają, wyzyskują)stając się aemuli regiae authoritatis (z łac. rywalami powagi królewskiej), jako ci słudzy rzeczypospolitej częstokroć nad nią panują, i jako nawet partykularny, krzywdę często od nich ponosi, zwłaszcza od hetmanów, których władza exorbitans (z łac. nadzwyczajna) zawiera w sobie absolutam potestatem (z łac. władzę absolutną) w komendzie wojska, co nie może być tylko exosum in aequalitate (z łac. czymś znienawidzonym w równouprawnieniu).

I tu tamuje się perplexitas (z łac. zawiłość) jako solvere to dilemme (z łac.rozwiązać ten problem); bo z jednej strony wszystka farraga negotiorum (z łac. wielorakość spraw) na nich devoluta (z łac. spadająca), exigit (z łac. wymaga) koniecznie, żeby mieli należytą władzę do administracji tak wielkich repatrycyj (starop. właściwy, odpowiedni udział); z drugiej straż im będąc wszystka powierzona salutis publicae (z łac. o zdrowie publiczne), pytam się: et custodem quis custodiet (z łac. a strażnika kto będzie strzegł)? Przyznam się, żebym na to żadnego sposobu nie znalazł, gdybym się mego sistema (z łac. systemu)nie trzymał, które założyłem in forma gubernii (z łac. w sposobie sprawowania rządów), żeby zawsze i wszędzie rzeczpospolita była przytomna, jednostajna i wielowładna, i która wiążąc partem cum toto (z łac. część z całością) znosi wszystkie trudności, kombinuje wszystkie sposoby, do porządnego, szczęśliwego i spokojnego panowania.

W tym tedy punkcie odsyłam Czytelnika ad articulum de modo consulendi (z łac. do części mówiącej o sposobie radzenia), gdzie opisuję, jaka powinna być jurysdykcja ministrów, żeby była ojczyźnie saluturis (z łac. zbawienna), i jakie prekaucje (starop. środki ostrożności) wziąć należy, żeby jej nie było praejudiciosa (z łac. szkodliwa, niekorzystna), to jest, żeby były erygowane cztery consilia ministerialia (z łac. rady ministerialne), gdzie by hetmani w jednem, w drugim podskarbiowie, w trzecim kanclerze, w czwartem marszałkowie, każdy z nich swojej repartycji (z łac. właściwy, odpowiedni udział) interesa traktował, non proprio libitu (z łac. nie według własnego upodobania), ale in assistentia (z łac. przy udziale)deputatów z senatu et equestri ordine (z łac. stanu rycerskiego), in praesentia (z łac. w obecności) króla, prymasa i marszałka sejmowego.

To consilium (z łac. zgromadzenie, rada) nie powinno by mieć inszej activitatem (z łac. gorliwości działania) tylko propenendi (z łac. proponowania), deliberandi (z łac. rozważania), et execquendi (z łac. omawiania), co by prawo postanowiło; już zaś decisionis (z łac. podejmowanie rozstrzygnięć), żeby zostało rzeczypospolitej, jako jej należy.

To consilium (z łac. zgromadzenie, rada), jako się tego obszerniej dadzą racje, powinno by trwać nierozerwalnie tak podczas sejmu, jako et in interstitio (z łac. w okresie przerwy w obradach) sejmu; przez ten sposób uzna każdy, że zachowuję tę symetrię, przez którą sobie założył obserwować moderamen (z łac. nalezyte umiarkowanie) tak potrzebne we wszystkich jurysdykcjach a osobliwie w tej, którą powinni mieć ministru status (z łac. ministrowie państwa), żeby totum regimen (z łac. cały ster rządów), na nich prawie devolutum (z łac.spoczywający), nie ujęło władzy juribus (z łac. prawom) rzeczypospolitej; alias zdałoby się, żeby się, z nich cale wyzuła.

Historia nasza świadczy, jak wiele fatalnych przykładów co ojczyzna ponosiła, w jednych okazjach ex abusu (z łac. w ex przypadkach nadużycia), w drugich ex defectu potestatis (z łac. w ex przypadkach niedostatku władzy) ministrów; albo nie mając requisita merita (z łac. wymaganych zdolności, zasług) do takich wielkich funkcji. Bo król, jakom to wyraził, po niewoli rozdając urzędy, czy upatrujeż in subjectis capacitatem (z łac. wśród poddanych właściwe uzdolnienia)? Czy obiera do buławy takie, w którym by było męstwo i experiencja doświadczona? Do skarbu wierność intaminata (z łac. nieskalana, czysta) i ekonomiczna in commertio industria (z łac. w handlu i przemyśle)? Do pieczęci cognito (z łac. znajomość) wszystkich państw interesów, do ekspedycji i negocjacji potrzebna? Do laski activitas (z łac. moc działania) i pilność, do zachowania wszędzie porządku? – Obviabitur (z łac. czy stoi coś na przeszkodzie) temu wszystkiemu, jeżeli moja rada będzie przyjęta, ani się obawiać potrzeba utwierdzić jak najlepszą tę jurisdykcję, byle z ta dystynkcja żeby była przywiązana ad ministeria, nie do ministrów.

Jeżeli się to zda komu paradoksum, da się to snadno poznać, kiedy ministrowie exercebunt (z łac. będą sprawowali) funkcje swoje in consilio (z łac. w radzie), którego życzę, non proprio nutu (z łac. nie samowolnie) jako się dzieje, ale za radą assistentium (z łac. współuczestniczących), których sdudium (z łac. staraniem) będzie na to, aby authoritas ministerii (z łac. powaga urzędu ministerialnego)była zachowana w rezolucjach każdej repartycji takich, jakie dobru pospolitemu convenient (z łac. odpowiada); a przy tym invigilabunt (z łac. będą czuwali), żeby w nich minister personaliter (z łac. osobiście)nie śmiał praevaricare (z łac. naruszać prawa), do czego pięć sposobów podaję. (...)

Pani Premier Beata Szydło w państwie partyjnym z ministrami w większości partyjnymi uważa, że władza wykonawcza jaką jest Rząd może likwidować Ministerstwa a nawet Skarb państwa czyli de facto państwo nazwane III RP. Nie boli nas jako Króla Polski próba likwidacji III RP, o co usilnie zabiegamy ale nie pozwalamy vetem królewskim na likwidację Ministerstwa Skarbu, a przede wszystkim na likwidację Skarbu Polski lub jego wytransferowania do agencji, fundacji etc.

By temu skutecznie i efektywnie zapobiec, w dniu 15 września A.D. 2016 Sejm Walny Konstytucyjny obradujący w Rydzynie podjął Konstytucyę o powołaniu Skarbu Państwa - Królestwa Polskiego oraz Aktem nominacyjnym wyznaczył Ministra Skarbu - Królestwa Polskiego - Podskarbiego Wielkiego Koronnego w osobie Wielmożnego Alfreda Łubniewskiego.

Żądamy przekazania niezwłocznie i dobrowolnie w nasza pełną gestię Skarbu Polski, który znajduje się już pod naszą pełną królewską kuratelą!

Dano w Myszkowie, 19 dnia września A.D. 2016, w pierwszym roku naszego panowania.

Wpis do Metryki Koronnej - 21 września A.D.2016

Wojciech Edward Rex Poloniae

Konstytucya
SEJMU WALNEGO KONSTYTUCYJNEGO
KRÓLESTWA POLSKIEGO 
z 15 września A.D. 2016

"Kara Śmierci za Zbrodnię Stanu"

Sejm Walny Konstytucyjny - Rydzyna

"Sejm Walny Konstytucyjny w dniu 15 września A.D. 2016 roku w Rydzynie podjął Konstytucyę o karze śmierci przez rozstrzelanie za Zbrodnię Stanu.

My powagą Majestatu Królewskiego aprobowaliśmy tę Konstytucyę niezwłocznie."

Aprobacya Króla - 15 lipca A.D.2016

Wpis do Metryki Koronnej - 21 września A.D.2016

Wojciech Edward Rex Poloniae

PRO MEMORIA

17 września A.D. 2016

WEZWANIE KRÓLEWSKIE!

POLACY! STRZEŻCIE SIĘ TYCH W POWŁÓCZYSTYCH SZATACH!

Agresja sowieckiej Rosji na Polskę w 1939 roku jako trzeciego, nie licząc "rebelii ukraińskiej" w kolejności agresora tj. po faszystowskich Niemcach i Słowacji oznaczała de facto próbę mordu rytualnego dokonanego przez masońskie republiki na niepokornego "profana" czyli na demasonizującą się właśnie, po dekrecie antymasońskim Prezydenta Ignacego Mościckiego, II RP. Masońska Europa nie mogła pozwolić sobie na "profana" w swoim gronie. Bierny udział wzięli też: Anglia, Francja, USA ed consortes.

Efektem tego "rytualnego mordu" były porozumienia oprawców w Teheranie, Jałcie, Poczdamie jak ten mord ma przebiegać.

Po 1944 dokonywali go Żydzi-Chazarzy jako PRL, by przekazać pałeczkę Żydo-Chazarom jako III RP.

Mord rytualny naszej Matki - Najjaśniejszej Rzeczypospolitej trwa. Wielu Polaków nieświadomych lub świadomych sytuacji przystąpiło do tego mordu.

Hucpą można nazwać nawoływanie Polaków przez Konferencję Episkopatu Polski - reprezentowanego przez Żydów i masonów do aktu ekspiacji - Wielkiej Pokuty Polaków - jako ofiary oprawców.

My mocą swojego Majestatu Królewskiego wzywamy w dniu dzisiejszym tj. 17 września A.D. 2016 oprawców Polaków od czasów II wojny światowej tj. Żydów, Niemców, Rosjan, Słowaków, Ukrainę, Anglików, Amerykanów oraz masonów do aktu Wielkiej Pokuty - Aktu Ekspiacji - za mord rytualny dokonany i dokonywany nadal na Polakach, Lachach, Lechach, Wenedach, Sarmatach, pod karą infamii królewskiej.

Przestrzegamy Polaków, by nie udawali się na Jasną Górę w dniu 15 października A.D.2015 na wezwanie uczonych w powłóczystych szatach!

«Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok». Łk, 20, 45-47

Dano w Myszkowie n/Wartą 17 września A.D. 2016, w pierwszym roku naszego panowania.

Wpis do Metryki Koronnej - 21 września A.D.2016

Wojciech Edward Rex Poloniae

EDYKT KRÓLA POLSKI

Nr 2016.09.17/01

"OCHRONA KRÓLEWSKA"

z 17 września A.D. 2016

 O OBJĘCIU OCHRONĄ KRÓLEWSKĄ

ks. prałata ROMANA KNEBLEWSKIEGO z Bydgoszczy

być może przyszłego

PRYMASA KRÓLESTWA POLSKIEGO LEGATUS NATUS

My, z Bożej łaski i woli Sejmu Walnego Elekcyjnego Król Polski – Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polaków, Lachów, Lechów, Sarmatów, Wenedów; Wielki Książę Litewski, Ruski, Kaszubski, Pruski, Mazowiecki, Żmudzki, Kijowski, Wołyński, Podolski, Inflancki, Smoleński, Siewierski, Czernichowski, Śląski; Książę Lotaryngii i Barrois, niniejszym obejmujemy pełną OCHRONĄ KRÓLEWSKIM PŁASZCZEM Szlachetnego ks. prałata Romana Kneblewskiego z Bydgoszczy.

Od tego momentu nie może spaść włos z głowy ks. prałata Romana Kneblewskiego, pod rygorem potraktowania działania przeciwko ks. prałatowi jako Zbrodnię Stanu Królestwa Polskiego, zagrożoną w Królestwie Polskim karą śmierci, a co najmniej zagrożonej infamią królewska i banicją.

Udzielamy jednocześnie ks. prałatowi Romanowi Kneblewskiemu Immunitetu Królewskiego.

Wpis do Metryki Koronnej - 21 września A.D.2016

Wojciech Edward Rex Poloniae

EDYKT KRÓLA POLSKI

Nr 2016.09.21/01

„Rectus semita” (Właściwa droga)

z 21 września A.D. 2016

 PIERWSZE NAPOMNIENIE KRÓLEWSKIE

HIERARCHÓW KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLCE

 REFORMA KRÓLEWSKA KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLCE

My, z Bożej łaski i woli Sejmu Walnego Elekcyjnego Król Polski Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polaków, Lachów, Lechów, Sarmatów, Wenedów; Wielki Książę Litewski, Ruski, Kaszubski, Pruski, Mazowiecki, Żmudzki, Kijowski, Wołyński, Podolski, Inflancki, Smoleński, Siewierski, Czernichowski, Śląski; Książę Lotaryngii i Barrois, wypowiadając na Zjeździe Katolickim 12-14 września A.D. 2016 wojnę duchową z masonerią i zwichnieniem w Kościele, chcąc naprawić kościół katolicki w Najjaśniejszej Rzeczypospolitej postanawiamy, co następuje:

1.      Napominamy hierarchów kościoła katolickiego w Polsce należących do masonerii aby jak najszybciej zeszli z drogi masońskiej.  

2.      Nie uznajemy ani jednego obecnego Biskupa, czy Arcybiskupa jako nie nominowanego ręką królewską, a więc uznajemy obecnych Biskupów i Arcybiskupów in gremio nominowanych ręką nie królewską, jako hierarchów zbłądzonego kościoła rzymsko-katolickiego w Polsce, którzy odeszli od nauki Jezusa Chrystusa, a konkretnie odeszli od chrześcijaństwa w kierunku judeochrześcijaństwa promowanego przez masonerię, którego my jako Król Polski nie uznajemy.

3.      Napominamy hierarchów kościoła katolickiego w Polsce aby zeszli z drogi judeochrześcijaństwa na prawdziwą wiarę i naukę Jezusa Chrystusa – na prawdziwe chrześcijaństwo.

4.      Wszystkim kapłanom – „dobrym pasterzom” oznajmujemy, że jako Polacy, w większości chrześcijanie, życzymy sobie żyć w cywilizacji i kulturze „Christianitas”.   

5.      Uważamy, że ksiądz, czy biskup jako masoni stają się z urzędu ekskomunikowani ipso facto (przez sam fakt) i nie należą do wspólnoty chrześcijańskiej. Ich posługa jest świętokradcza!

6.      Uważamy, że organizacja kościoła katolickiego w formie Konferencji Episkopatu Polski jest obecnie błędna i w związku z tym tę organizację, mocą naszą królewską w dniu dzisiejszym rozwiązujemy, nakazując organizowanie się księży i biskupów w synody diecezjalne i plenarne oraz w Komisje tematyczne lub problemowe, wyłonione na tych synodach, corocznie weryfikowane poprzez vota zaufania do ich członków.

7.      Nie uznajemy obecnego urzędu Prymasa Polski jako sukcesora Prymasów Królestwa Polskiego Legatus natus i urząd ten (Prymasa Polski) z dniem dzisiejszym likwidujemy.

8.      Uznajemy urząd Prymasa Królestwa Polskiego Legatus Natus (primas regni) z tradycją od Prymasa Mikołaja Trąby,  który jest obecnie urzędem wakującym i będącym wyłącznie w naszej królewskiej jurysdykcji nominacyjnej, zgodnie ze zwyczajem naszych przodków oraz zgodnie z odpowiednią Uchwałą – Konstytucyą podjętą na Sejmie Walnym w Rydzynie 16 września A.D. 2016.   

9.      Uważamy, że władza duchowna i świecka winny się spotykać okresowo na Zjazdach, których cykliczność i przebieg określimy później.

10.   Najważniejszym naszym zadaniem królewskim jest wykluczenie z grona pasterzy kościoła „złych pasterzy”, czyli kapłanów - Żydów i kapłanów - masonów oraz tych, co utracili łaskę wiary w Jezusa Chrystusa jako Króla Wszechświata, Króla Polski, Króla Królów i Pana Panów.

11.   Żądamy pod rygorem kary królewskiej tj. infamii i banicji oraz możliwych innych kar do przechodzenia kapłanów – Żydów lub z pochodzeniem żydowskim oraz kapłanów masonów lub tych, co utracili wiarę w Jezusa Chrystusa w stan spoczynku do 15 października A.D. 2016.  Po tej dacie uważamy, że takie osoby są pozbawione czci i urzędu z mocy samego prawa - majestatu królewskiego i będą pełnić posługę świętokradczo.

12.   Wszystkich kapłanów uznających w sercu, że są „dobrymi pasterzami” zobowiązujemy do publicznego odczytania przysięgi antymodernistycznej Papieża Piusa X, jak niżej, w dniu 29 października A.D. 2016 oraz dla nowych kapłanów nakazujemy jej odczytywanie i odnawianie w dniu 21 sierpnia każdego roku:

Ja ... przyjmuję niezachwianie, tak w ogólności, jak w każdym szczególe, to wszystko, co określił, orzekł i oświadczył nieomylny Urząd Nauczycielski Kościoła.

Najpierw wyznaję, że Boga, początek i koniec wszechrzeczy, można poznać w sposób pewny, a zatem i dowieść Jego istnienia, naturalnym światłem rozumu w oparciu o świat stworzony, to jest z widzialnych dzieł stworzenia, jako przyczynę przez skutki.

Po drugie: zewnętrzne dowody Objawienia, to jest fakty Boże, przede wszystkim zaś cuda i proroctwa, przyjmuję i uznaję za całkiem pewne oznaki Boskiego pochodzenia religii chrześcijańskiej i uważam je za najzupełniej odpowiednie dla umysłowości wszystkich czasów i ludzi, nie wyłączając ludzi współczesnych.

Po trzecie: mocno też wierzę, że Kościół, stróż i nauczyciel słowa objawionego, został wprost i bezpośrednio założony przez samego prawdziwego i historycznego Jezusa Chrystusa, kiedy pośród nas przebywał, i że tenże Kościół zbudowany jest na Piotrze, głowie hierarchii apostolskiej, i na jego następcach po wszystkie czasy.

Po czwarte: szczerze przyjmuję naukę wiary przekazaną nam od Apostołów przez prawowiernych Ojców, w tym samym zawsze rozumieniu i pojęciu. Przeto całkowicie odrzucam jako herezję zmyśloną teorię ewolucji dogmatów, które z jednego znaczenia przechodziłyby w drugie, różne od tego, jakiego Kościół trzymał się poprzednio. Potępiam również wszelki błąd, który w miejsce Boskiego depozytu wiary, jaki Chrystus powierzył swej Oblubienicy do wiernego przechowywania, podstawia twory świadomości ludzkiej, które zrodzone z biegiem czasu przez wysiłek ludzi – nadal w nieokreślonym postępie mają się doskonalić.

Po piąte: z wszelką pewnością utrzymuję i szczerze wyznaję, że wiara nie jest ślepym uczuciem religijnym, wyłaniającym się z głębin podświadomości pod wpływem serca i pod działaniem dobrze usposobionej woli, lecz prawdziwym rozumowym uznaniem prawdy przyjętej z zewnątrz ze słuchania, mocą którego wszystko to, co powiedział, zaświadczył i objawił Bóg osobowy, Stwórca i Pan nasz, uznajemy za prawdę dla powagi Boga najbardziej prawdomównego.

Poddaję się też z należytym uszanowaniem i całym sercem wyrokom potępienia, orzeczeniom i wszystkim przepisom zawartym w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili, zwłaszcza co się tyczy tzw. historii dogmatów.

Również odrzucam błąd tych, którzy twierdzą, że wiara podana przez Kościół katolicki może się sprzeciwiać historii i że katolickich dogmatów, tak jak je obecnie rozumiemy, nie można pogodzić z dokładniejszą znajomością początków religii chrześcijańskiej.

Potępiam również i odrzucam zdanie tych, którzy mówią, że wykształcony chrześcijanin występuje w podwójnej roli: jednej człowieka wierzącego, a drugiej historyka, jak gdyby wolno było historykowi trzymać się tego, co się sprzeciwia przekonaniom wierzącego, albo stawiać przesłanki, z których wynikałoby, że dogmaty są albo błędne, albo wątpliwe – byleby tylko wprost im się nie przeczyło.

Potępiam również ten sposób rozumienia i wykładu Pisma św., który pomijając Tradycję Kościoła, analogię wiary i normy podane przez Stolicę Apostolską, przyjmuje wymysły racjonalistów w sposób zarówno niedozwolony, jak i lekkomyślny, a krytykę tekstu uznaje za jedyną i najwyższą regułę.

Odrzucam również zdanie tych, którzy twierdzą, że ten, co wykłada historię teologii lub o tym przedmiocie pisze, powinien najpierw odłożyć na bok wszelkie uprzednie opinie, tak co do nadprzyrodzonego początku katolickiej Tradycji jak co do obiecanej przez Boga pomocy w dziele wiecznego przechowywania wszelkiej objawionej prawdy; nadto że pisma poszczególnych Ojców należy wykładać według samych tylko zasad naukowych z pominięciem wszelkiej powagi nadprzyrodzonej i z taką swobodą sądu, z jaką zwykło się badać jakiekolwiek dokumenty świeckie.

W końcu wreszcie ogólnie oświadczam, że jestem najzupełniej przeciwny błędowi modernistów twierdzących, że w świętej Tradycji nie ma nic Bożego, albo – co daleko gorsze – pojmujących pierwiastek Boży w znaczeniu panteistycznym, tak iż nic nie pozostaje z Tradycji katolickiej poza tym suchym i prostym faktem, podległym na równi z innymi dociekaniom historycznym, że byli ludzie, którzy szkołę założoną przez Jezusa Chrystusa i Jego Apostołów rozwijali w następnych wiekach swą gorliwą działalnością, zręcznością i zdolnościami.

Przeto usilnie się trzymam i do ostatniego tchu trzymać się będę wiary Ojców w niezawodny charyzmat prawdy, który jest, był i zawsze pozostanie w „sukcesji biskupstwa od Apostołów” [Św. Ireneusz, Adv. haer. IV, 26 – PG 7, 1053 C]; a to nie w tym celu, by trzymać się tego, co może się wydawać lepsze i bardziej odpowiednie dla stopy kultury danego wieku, lecz aby nigdy inaczej nie rozumieć absolutnej i niezmiennej prawdy głoszonej od początku przez Apostołów.

Ślubuję, iż to wszystko wiernie, nieskażenie i szczerze zachowam i nienaruszenie tego przestrzegać będę i że nigdy od tego nie odstąpię, czy to w nauczaniu. czy w jakikolwiek inny sposób mową lub pismem. Tak ślubuję, tak przysięgam, tak niech mi dopomoże Bóg i ta święta Boża Ewangelia.

13.   Jako wierni i poddani Królestwa Polskiego musimy mieć wszyscy pewność, że nasi kapłani to „dobrzy pasterze”.

14.   W każdą ostatnią niedzielę października oraz 1 kwietnia każdego roku kapłani winni odczytywać odpowiednio rotę „Ślubów intronizacyjnych” Jezusa Chrystusa jako Króla Wszechświata, Króla Polski, Króla Królów i Pana Panów (tekst roty w opracowaniu) oraz rotę „Ślubów Lwowskich” Króla Jana Kazimierza z 1656 roku, uznających Marię – Matkę Jezusa jako Królową Polski.    

Dano w Myszkowie n/Wartą, na Ziemi Korony Polskiej, 21 dnia września A.D. 2016 w pierwszym roku naszego panowania  

Wojciech Edward Rex Poloniae

Dom Panujący Leszczyńskich

https://en.wikipedia.org/wiki/Leszczyński

https://www.królpolski.org.pl/genealogia

All Rights Reserved

Copyright © 2006-2024  Fundacja Leszczyńskich im. Króla Stanisława Leszczyńskiego "QUOMODO"